«وَ عَهِدْنا إِلى‏ إِبْراهِیمَ وَ إِسْماعِیلَ أَنْ طَهِّرا بَیْتِیَ لِلطَّائِفِینَ وَ الْعاکِفِینَ وَ الرُّکَّعِ السُّجُودِ »(و ما به ابراهیم و اسماعیل امر کردیم که خانه مرا براى طواف‏کنندگان و مجاوران و رکوع کنندگان و سجده کنندگان، پاک و پاکیزه کنید)[1]

اعتکاف، در لغت به معناى توقف در جایى است و در اصطلاح فقه عبارت است از: «ماندن حداقل سه روز در مسجد، به قصد عبادت خداوند، با شرایطى خاص». مراسم اعتکاف، به زمان حضرت ابراهیم(ع) بر مى گردد و بعد از او در بعضى از شریعت‏ها و در زندگى برخى از صالحان - از جمله حضرت مریم و زکریا به چشم مى‏خورد. با ظهور دین اسلام این امر، شکل تازه‏اى به خود گرفت و در میان مسلمانان به عنوان یک عبادت مستحب با آداب و شرایط خاص، رایج شد. اعتکاف عبادتى است که استحباب و فضیلت فراوان دارد و صفاى خاصى به روح و جان مى‏بخشد. پیامبراسلام(ص) همه ساله در ماه رمضان - به ویژه دهه آخر آن اعتکاف مى‏کرد و دستور مى‏داد رختخوابش را برچینند و چادرى در مسجد بر پا کنند و همیشه مى‏فرمود: «ده روز اعتکاف در ماه رمضان، برابر با دو حج و دو عمره است».[2] در فلسفه احکام و عبادات گفته اند که هر عبادتی را غایتیست و غایات العبادات چیزی نیست جز قرب الی الله. هنگامی که سخن از اعتکاف و عبادات مستحبی است هدفی جز تعمیق معنویت فردی و گسترش آن در جامعه نیست. - جایگاه مناجات و خلوت گزینی - ارتباط اخلاق اجتماعی و اعتکاف - آثار اعتکاف در زندگی معنوی و تداوم حالات معنوی اعتکاف در زندگی روزمره - تاثیرات تربیتی اعتکاف - آثار روانی اعمال عبادی همچون اعتکاف

پی نوشت

[1] سوره بقره آیه 125 [2] وسائل الشیعه، ج 10، ابواب الاعتکاف