عقل کسی کامل نیست مگر اینکه در او ده خصلت باشد:

از او امید خیر برود، مردم از شر او در امان باشند،

 کار خوب دیگران را بزرگ بشمارد – گرچه کوچک باشد، کار خوب خود را کم بشمارد- گرچه زیاد باشد،

 از مراجعه دیگران برای احتیاجاتشان خسته نشود،

در طول زندگی از طلب علم خسته و دلسرد نشود،

فقر در راه خدا را از ثروت بیشتر دوست بدارد،

 ذلّت در راه خدا از عزّت در کنار دشمن خدا برایش محبوب تر باشد،

 و میل او به گمنامی از مشهور شدن بیشتر باشد.

 اما خصلت دهم که خیلی مهم است این است: همه را از خود بهتر و پرهیزگارتر ببیند. وقتی شخص بد و پستی را ببیند، بگوید او بهتر از من است، زیرا چه بسا خیر او در درونش پنهان است، بر خلاف خیر من که ظاهر است. و اگر فردی را ببیند که از خودش بهتر و پرهیزگارتر است، برای او تواضع کند تا به درجه او برسد. و چون این خصلت را دارا شد، بزرگواری اش بالاتر می رود، خیر و خوبی اش بهتر و پاکتر می‌گردد، پاداش نیکو دریافت می‌کند و سرور اهل زمان خود می‌شود