سرم درد از گذشـت سال و ایـــــام

غریب بنشسته خاکم.خفته در جام

کسی یـــــارای بیـــــــــداری نــــدارد

شکاری خســته می باید دریــــن دام

به نومیدی زمین از ابر و بـاران

بخُشکیده قنات و چشمه ساران

به دشت و کوه، هر دم نظر کن،

ببینی جانِ خشـک جویبـــــاران

به کوه خفته در دامان یک دشت

به دشت خفته زیر نور خورشید

به خورشید غمین جای مانـــــده

به شن زارهای داغ، کَز باد رانـده

نگین انگشتری گم شد درین دشت

به سبـــزی غریـــب و جای مانــده

به باغ و چشمـــه و کُنده ای خشک

که تنــــها هیــبَتی از قول مانــــده

به دیواره های گلـــی آب شســــــته

به سنــــگ های پای، در بند و مـرده

به کوچه باغ های خشک و بی جان

تــــنه های تـــناور و خفتـه در خاک

نمیدانم چه شد؟ که، این چنین کرد؟

به کم لطــــفی،یا زمانـــه چنین کرد؟

سرآب ده و بُنده،احمد آبـاد

به سرسبزی شُهره،فیرز آباد

به کُردیـان و آب بی مثــــالــش

به حـــیوانک و بـــــاد شمـــالش

به خال سفیـد و تک نشـــــانش

به کشموهای زعفران و وصالش

به زرشــــک و میــوه های نوبـــرانه

به زیبا نو بهاران، چنارهای پر ترانه

به کوچه باغ های خشتی و سنــــگ

به بـــهـــار و پــــاییز هــــزار رنـــــگ

به مردمــــــان زنـده،همچـون رود

دهی ک مرد بودن شـــُهراش بــود

به دیمه زار و کشتِ دیمه و خیش

به حرمت مزارش،برکتــش بیــش

به نـــــام یـــــا علی و ذکـر اللّه

به عشق سبز قبا و میر عبدالله

به عزم مردانه و شور حسـیـنی

که در هیچ مُلکـــی،چنین نبینی.

گر ریزم هزاران بار سرشـــکی

ز شهمیرک تا قله ی بادامشکی

چه کم لطفی باشد گر نســازم

به اشـــک و خاک تـَن،خِشتـــی

به چاه رود و گَز و طولای بی انتهایش

قنوات پشت در پشت، قایــن ابتدایش

به ریـــگ و سیف و جنــگلِ با صفایش

به دوزوکی و مـِـس و وحووش رهایش

چه شـــــد خاکــــــــم؟

ز حسادت چنین ماند؟

نباشد بیش،

گر شاهنامه ای خواند.

دوباره خواهمت ساخت زرنــــگارم

به خاکت صد هزاران خِشت نگارم

به سنگَت، خانــه ات آباد ســـــــازم

به مالک بودن ایــن خـــــاک نــــازم

شعر:ابراهیم نصیرے(رفیـــع)